Odysee

ik wist niet dat dit pad mij had gekozen
ik dacht zelf op mijn weg te zijn gegaan.
het werd een andere reis dan ik ooit
had kunnen vermoeden.

iemand nam mij bij de hand,
onwillig was ik en liep snel vooruit
totdat ik zag hoe ver ik achter was geraakt
op de weg die jij mij voor ging

er schuilde liefde achter de bosjes
er klonken vragen naar de wereld
er was eenzaamheid in stille nachten
er bleef een hunkering vanuit zo diep

ik rende hard en harder nog
de wind door mijn rode haren
mijn adem hoog en hijgend
mijn bloed bruisend in mijn lijf
gelukzaligheid overstromend

ik ging op mijn knieën
ik moest wel
zo, vanaf de aarde gezien
kwamen er nieuwe vergezichten

beelden lieten zich stilzetten
een moment werd vereeuwigd
het licht kon worden gevangen
door een gevoelige lens

er kwamen reizigers met wie ik optrok
zij trokken mij werelden in
met horizonnen wijds en ver

ze brachten kleur
maar ook grauwheid
nabijheid
en ook verlatenheid
vloeiende gebaren
maar ook versteende blikken
hartverwarming en hartverscheuring
verbonden zijn en donkere eenzaamheid

en ik brak mee met de scherven van mijn laatste illusies

totdat ik een huis vond
waar ik kon rusten op de drempel
van mijn binnenwereld
en buitenwereld

zo werd ik toebereid
voor de onmogelijke vraag die mij wachtte:
of ik mijn hart wilde openen
voor de grootst mogelijke liefde
wetende dat ik die weer verliezen moest

Wolf kwam en ging.

op zachte voetjes van licht
werd hij een baanbreker, hartbreker,
leraar en kind
al mijn eerdere perspectieven verschuivend.

dichterbij de aarde dan ooit
vond ik bewijzen dat het leven eeuwig is
en door gaat.

“de dood is niet het einde”
vertelden mij de onaanzienlijken:
de kromgetrokken restanten van wat mensen wegdoen
de weggegooide roestig gebutste blikjes
de vermolmde stukken hout
resten van schelpen, houtjes, vogelveren,
allemaal gekreukte engelen op mijn pad

ze leerden mij:
wat je met liefde ziet, wordt liefde

in laden en kasten wachten ze geduldig
tot de geest in hen terugkeert.
wanneer ze worden samengevoegd in een nieuw verbond met het leven
gaan zij spreken met een nieuwe stem
uit de diepten van een onbekende afgrond her-opgerezen.
de echo van hun voorbije lijden
uitdovend in de geboortekreet van hun nieuwe leven.

alsof zij een voorbode waren
voor de nieuwe geboorte die ons kwam bevrijden:
Ischa landde vanuit de oneindige bron van liefde
op aarde en trok ons weer het leven en de vreugde binnen
op zijn blote voetjes rennend, naakt en puur natuur

zo werd ik aangezet opnieuw op weg te gaan
en mijn pelgrimspad nam mij mee in een volgende wending

de weg naar buiten begon samen te vallen met de weg naar binnen
de ademtocht die binnenwereld en buitenwereld verbindt
werd het symbool voor het openen en sluiten
van de drieluiken die zich toonden

het goddelijk vrouwelijke keek mij aan
in de gezichten van madonna’s
in even zovele spiegels van mijn ziel

zo verlang ik nu te leven op de drempel
met het innerlijk licht dat in de buitenwereld door dringt
met het geheim dat zich ontvouwt zonder woorden:

te weten dat ieder mens gedragen wordt door een liefde
die door jou heen leeft,
die jouw kracht is
en jouw geschenk aan het leven zelf

Poëtische interpretatie curriculum vitae
Anne C. Possel